Μα καλά! Κάνουν παραδόσεις από την Pain Express και τις Κυριακές;
Ξεκίνησα την Κυριακή μου νωρίς, με ζωντάνια και όρεξη. Πετάχτηκα από το κρεβάτι, ντύθηκα γρήγορα, έβαλα ένα ξύλο στο τζάκι και πήγα αμέσως στο γραφείο μου. Είχα λαχτάρα να συνεχίσω να γράφω τα άρθρα μου.
Η ώρα κύλησε, ο ήλιος βγήκε, το κορίτσια μου ξύπνησαν. Παίξαμε στο κρεβάτι, φάγαμε πρωινό, κουβεντιάσαμε για λίγο και επέστρεψα με δημιουργική διάθεση στην εργασία μου. Είναι η περίοδος που κατασκευάζω τη νέα έκδοση (για εσένα που διαβάζεις το άρθρο είναι η παρούσα) της ιστοσελίδας μου, -που σε σύγκριση με την πρώτη, μου μοιάζει σαν χολιγουντιανή υπερπαραγωγή.
Κατά τις 9:30, αφότου η μπουμπού πήγε στη γιαγιά, ήρθαν στο γραφείο η γυναίκα μου και η αδερφή μου. Βαρύ πυροβολικό και οι δύο στο κομμάτι της συγγραφής, η καθεμία στον δικό της τομέα -η αδερφή μου στον επιστημονικό και η γυναίκα μου στον λογοτεχνικό. Ήρθαν λοιπόν για να δούμε μαζί τα κείμενα και να κάνουμε διορθώσεις.
Με μεγάλο καμάρι και ενθουσιασμό, άνοιξα το πρώτο κείμενο για να το διαβάσουν. Και αρχίζουν οι παρατηρήσεις. Αρχίζουν τα σχόλια. Αντιλαμβάνομαι τα λογικά χάσματα που έχει το κείμενο και ότι πρέπει να στύψω το κεφάλι μου, για να δώσω άλλη διατύπωση και να γίνω πιο επεξηγηματικός, χωρίς όμως να πλατειάζω. Η συζήτηση πάνω στο κείμενο κλιμακώνεται. Οι δυο μου σύμμαχοι αρχίζουν να αναλύουν το κείμενο μεταξύ τους και να προτείνουν εναλλακτικές. Η μία από το μετερίζι της λογικής και του ορθολογισμού και η άλλη από το μετερίζι της τέχνης και του λυρισμού. Στο μυαλό μου οι τοποθετήσεις φάνταζαν ασύμβατες μεταξύ τους, παρότι συμφωνούσα με τα λεγόμενα και των δύο.
Άρχισα να νιώθω κλειστοφοβικά. Ένιωθα σα να με έχουν στριμώξει με μία γωνία και να μην μπορώ να αντιδράσω. Άξαφνα, νιώθω έναν έντονο πόνο στον δεξί μου ώμο και στην αριστερή πλευρά της πλάτης. Έναν πόνο σαν κάψιμο και ηλεκτροπληξία μαζί. Άλλαξα στάση στο σώμα μου, μήπως και είχα κάτσει στραβά στην καρέκλα μου. Δεν έπιασε. Ο πόνος άρχισε να γίνεται πιο έντονος.
Χωρίς προειδοποίηση ή επεξήγηση, σηκώνομαι και φεύγω από το δωμάτιο. Οι σύμμαχοι μου απόρησαν, όμως δεν έδωσαν σημασία. Στόχος μου ήταν να απομονωθώ, χωρίς να τραβήξω την προσοχή τους. Βγήκα στο μπαλκόνι να με χτυπήσει ο αέρας, ήπια λίγο νερό, πήγα στην τουαλέτα, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Πήρα βαθιές ανάσες και χαλάρωσα. Ο πόνος άρχισε να μειώνεται, όμως ήταν ακόμα εκεί.
Το πρώτο επίπεδο στο οποίο μπορείς να παρέμβεις είναι το υλικό/σωματικό. Αλλάζοντας τη λειτουργία του σώματος, μπορείς να ηρεμήσεις.
Ύστερα από την τακτική μου υποχώρηση, άρχισα να συνέρχομαι και να ανακτώ την ηρεμία και την συγκέντρωσή μου. Τώρα ήμουν σε θέση να επιλύσω την κατάσταση, φτάνοντας στην καρδιά του προβλήματος.
«Τι έγινε τώρα; Γιατί αντέδρασε έτσι το σύστημα συναγερμού;», αναρωτήθηκα. Περί αυτού πρόκειται άλλωστε. Η όλη αυτή αντίδραση είναι προειδοποίηση ότι κάτι έκανα λάθος. Και το «λάθος» βρίσκεται στη νοοτροπία μου και στο πώς αντιμετωπίζω μία κατάσταση.
Έμπειρος πλέον στην διαδικασία, εστίασα στο τι είναι αυτό που με ενοχλεί και αφουγκράστηκα τον εαυτό μου. Η φωνούλα μέσα μου, μου είπε,
«Αυτό που γίνεται στο γραφείο δε μου αρέσει καθόλου!».
Την άκουσα, με την ίδια προσοχή και αγάπη, που δίνω στην κόρη μου, όταν μου ζητάει κάτι και προσπαθώ να καταλάβω την ανάγκη της.
Το πρώτο βήμα για να επιλύσεις μία πρόκληση είναι η αποδοχή. Όταν αποδεχτείς αυτό που συμβαίνει και το ακούσεις με προσοχή, μπορείς να το αλλάξεις
Και ξεκινάει ο εσωτερικός διάλογος.
«Καταλαβαίνω ότι δεν σου αρέσει. Όμως τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει;»
«Για αρχή, δε μου αρέσουν οι αλλαγές. Εγώ νόμιζα ότι έχω τελειώσει. Τώρα φαίνεται ότι έχω κι άλλη δουλειά να κάνω. Είναι κόπος όλο αυτό, το καταλαβαίνεις;;; »
«Φυσικά και το καταλαβαίνω. Έχεις δίκιο. Τι άλλο;»
«Όχι μόνο έχω κι άλλη δουλειά να κάνω, αλλά αυτές οι δύο δεν πρόκειται να συνεννοηθούν ποτέ, παρότι έχουν και οι δύο δίκιο»
«Έχεις δίκιο. Τι άλλο;»
«Δε μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζονται, δε μου ταιριάζει, εγώ δεν θα τα έλεγα έτσι. Αντί να με βοηθάνε, με ζορίζουν περισσότερο»
«Καταλαβαίνω τι λες. Τι άλλο συμβαίνει;»
«Αυτό είναι το πρώτο κείμενο! Έχουμε ακόμα τουλάχιστον 15. Πώς θα το αντέξω όλο αυτό για άλλες 15 φορές;!;!;!»
«Μοιάζει πράγματι τρομακτικό. Τι άλλο συμβαίνει;»
«Τίποτα άλλο. Αυτά». Μου είπε, και τον «έβλεπα» ήδη να ηρεμεί. Όπως κάνει και η 30-μηνών κόρη μας, όταν την ακούω με προσοχή και αποδέχομαι την τραγωδία που βιώνει, επειδή η μαμά δεν της έδωσε (ακόμα) ένα σοκολατάκι.
Πες μου τώρα κι εσύ που διαβάζεις το άρθρο. Δεν είναι αναμενόμενο να πονέσει η πλάτη κάποιου όταν «σηκώνει» όλο αυτό το νοητικό και συναισθηματικό βάρος; Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα; Να αφαιρέσω τα βάρη, για να ξαλαφρώσω.
«Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες να έχεις τελειώσει και να είναι το κείμενο ολοκληρωμένο. Φαίνεται όμως ότι δεν είναι. Θα προτιμούσες να «βγει» έτσι και να μην είναι όπως πραγματικά το θες;»
«Σε καμία περίπτωση! Θέλω το καλύτερο!»
«Μοιάζει μία εξαιρετική ευκαιρία να πετύχεις το καλύτερο»
«Σωστά»
«Τί είσαι διατεθειμένος για κάνεις για να έχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα;»
«Τα πάντα! Αγαπάω πολύ αυτό που κάνω και θέλω το καλύτερο»
«Σε αυτή την περίπτωση, που είναι ο κόπος στην όλη αυτή διαδικασία;»
«Ναι, σωστά. Δεν είναι επιπλέον κόπος, απλά θέλω να γίνει με τους δικούς μου όρους, αλλιώς δε μου αρέσει»
«Τότε κάνε το με τους δικούς σου όρους. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;»
«Θέλω να γίνει το κείμενο με τον τρόπο που εγώ εκφράζομαι»
«Και ποιος είπε το αντίθετο;»
«Εεε…..μμμμμ….ο… εεεε… Κανείς…»
«Δικό μας είναι το κείμενο, εμείς αποφασίζω πώς θα γραφτεί. Είμαστε τυχερός που μας επισημαίνουν τα σημεία που θέλουν βελτίωση. Μας βοηθάνε ακόμα και στο πώς να γίνουν οι βελτιώσεις. Ας τις προσαρμόσω μετά, στον δικό μου τρόπο»
«Σωστά! Όμως συνεχίζει να με κουράζει να ακούω δύο διαφορετικούς τρόπους. Δε μου αρέσει»
«Και καλά κάνεις να μη σου αρέσει. Πώς λύνεται αυτό;»
«Να μιλήσω με την καθεμία ξεχωριστά.»
«Ποια;»
«Η γυναίκα μου έχει πράγματα να κάνει τώρα. Η αδερφή μου είναι πιο χαλαρή σήμερα. Επιλέγω την αδερφή μου»
«Ωραία, πάμε να της το πω;»
«Πάμε….. Όχι! Περίμενε! Είναι και κάτι τελευταίο. ΔΕΝ θέλω να το κάνω αυτό 15 φορές είναι ”too much”»
“Δεν μας ζήτησε κανείς να το κάνω 15 φορές. Τώρα θα το κάνω μία φορά. Ας εστιάσω στη μία που είναι να γίνει τώρα και για τις επόμενες θα ασχοληθώ όταν έρθει η ώρα.»
«Ναι, οκ. Έτσι είναι. Πάμε τώρα να προχωρήσουμε το έργο μας; Λαχταράω να το δω έτοιμο!»
Το μυαλό μου ηρέμησε. Τα συναισθήματά μου ηρέμησαν. Το σώμα μου ηρέμησε. Ο πόνος εξαφανίστηκε.
Τη συνέχεια τη γνωρίζεις. Έχεις ήδη διαβάσει αρκετά από τα άρθρα που διορθώσαμε με τους αγαπημένους μου συμμάχους.
