Πρόσφατα πήρα ένα σπουδαίο μάθημα.
Στόχος μου δεν είναι να μιλήσω για εμένα και το μάθημα που πήρα. Επιθυμώ, μέσα από το δικό μου βίωμα, να σου δείξω τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Ζωή και πώς μας διδάσκει. Εκείνο είναι το σημαντικό.
Όπως τώρα το αντιλαμβάνομαι, θα έλεγα ότι το όλο σκηνικό ξεκινάει όταν δέχτηκα τηλεφωνήματα από δύο κυρίες. Είχαν ακούσει από έναν κοινό γνωστό ότι ασχολούμαι με κήπους και ήθελαν να συνεργαστούμε. Η ενασχόλησή μου με τη γη και τη Φύση, εκτός από σπουδαία μαθήματα, μου προσφέρει και μία εξαιρετική γείωση. Ηρεμώ, αποφορτίζομαι (ενίοτε φορτίζομαι), χαλαρώνει το μυαλό και δυναμώνει το σώμα. Έχω έναν μοναδικό πελάτη με του οποίου τον κήπο ασχολούμαι και μέχρι εκεί επιθυμώ να παραμείνω. Είναι αρκετά μεγάλος κήπος και χρειάζεται πολλές διαφορετικές παρεμβάσεις. Σε αυτόν ήρθαν να προστεθούν δύο ακόμα κήποι, με τις εν λόγω κυρίες.
Πήγα και είδα τον κήπο μίας από αυτές. Είναι ένα μικρός, πολύ περιποιημένος, προσεγμένος και όμορφος κήπος. Μου άρεσε πολύ και δέχτηκα τη συνεργασία. Μέχρι να καταφέρω να δω τον κήπο της άλλης κυρίας, πέρασε περίπου μία εβδομάδα. Στη δική μου ζωή, μέσα σε μία εβδομάδα αλλάζουν τα πάντα! Μέχρι λοιπόν να δω τον δεύτερο κήπο, το πρόγραμμά μου είχε γεμίσει και είχαν συμβεί και όσα θα διηγηθώ παρακάτω. Γεγονότα πολύ σημαντικά για το «στήσιμο» του μαθήματος. Βλέποντας τον δεύτερο κήπο λοιπόν, η Διαίσθησή μου, μου είπε αμέσως να μην τον αναλάβω. Η Λογική μου έλεγε «μερικές ώρες δουλειάς είναι, σιγά πώς κάνεις έτσι. Θα πληρωθείς άλλωστε, οι καιροί δυσκολεύουν». Για την Λογική, οι καιροί πάντα δυσκολεύουν…
Θέλαμε και οι δύο περισσότερο χρόνο να το σκεφτούμε, επομένως δεν συμφωνήσαμε σε κάτι.
Ήμουν σε εσωτερική διαμάχη. Η Διαίσθηση μου έλεγε να πω όχι και η Λογική ναι. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η δυσκολία είναι ότι προσπαθώ να εκλογικεύσω τη φωνή της Διαίσθησης και να υποστηρίξω με λογικά επιχειρήματα τις συμβουλές της. Μέχρι σήμερα, δεν το έχω καταφέρει. Όντας σε αδιέξοδο, κάλεσα ενισχύσεις. Το βαρύ πυροβολικό, το ιππικό και την αεροπορία μαζί. Δηλαδή τη γυναίκα μου, την Αμαλία. Ο διάλογος ήταν κάπως έτσι…
«Δεν ξέρω τι να κάνω με την κυρία Χ».
«Τι θες να κάνεις;».
«Η Λογική μου λέει ότι είναι δυο ώρες δουλειά, και ότι είναι σημαντικό να εξυπηρετώ όσους με καλούν και να δεχτώ. Η Διαίσθησή μου αντιδρά έντονα και μου λέει να πω όχι».
«Για ποιο λόγο δεν ακολουθάς τη Διαίσθησή σου;»
«Γιατί δεν μπορώ να το στηρίξω λογικά. Τι να πω δηλαδή στην κυρία, «δεν θα έρθω διότι έτσι μου λέει η Διαίσθησή μου»; Από την άλλη, ούτε ψέματα θέλω να πω».
Και πάνω που το συζητούσαμε, ντριν το τηλέφωνο, με παίρνει η κυρία Χ. Μου λέει, «Έλα τη Δευτέρα (ήταν Παρασκευή τότε) να ξεκινήσεις αν θες». «Αααα δεν μπορώ», απαντάω εγώ σαστισμένος, «έχει γεμίσει το πρόγραμμά μου. Θα δω πώς διαμορφώνεται και θα σας καλέσω να σας πω».
Κλείνω λοιπόν το τηλέφωνο και νιώθω αμέσως άσχημα για το ψέμα που είπα. Με έπιασε απροετοίμαστο και αντέδρασα ενστικτωδώς.
«Αμαλία βοήθα! Δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να είμαι ειλικρινής με τους άλλους. Τι να πω στη γυναίκα;»
«Οκ, αφού βλέπεις ότι δεν θες να αναλάβεις τη δουλειά, γιατί δεν την αναθέτεις σε κάποιον άλλο; Έτσι και εσύ είσαι καλυμμένος και η γυναίκα αυτή θα ικανοποιήσει την ανάγκη της.»
Πες μου τώρα κι εσύ. Δεν είμαι εξαιρετικά τυχερός που έχω μία τέτοια γυναίκα;
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, αυτό δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Είναι μία γνώση που δεν είχα. Θα δεις παρακάτω το γιατί.
Ήξερα ότι πρόσφατα ξεκίνησαν κάποια νέα παιδιά στην περιοχή μου να αναλαμβάνουν κήπους. Έχουν ένα όμορφο βαν, περιποιημένα εργαλεία, προσεγμένο στήσιμο. Βρίσκω το τηλέφωνό τους και το δίνω στην κυρία Χ.
«Κυρία Χ δεν θα αναλάβω την εργασία που χρειάζεστε. Εκτιμώ ότι αυτά τα παιδιά θα σας εξυπηρετήσουν. Δεν έχω συνεργαστεί μαζί τους, όμως έχω ακούσει καλά λόγια. Είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για εσάς, ώστε να εξυπηρετηθείτε.»
Η γυναίκα με ευχαρίστησε κι εγώ ανακουφίστηκα.
Τις επόμενες λοιπόν μέρες μου συμβαίνουν τα εξής. Κόβοντας ένα σχετικά λεπτό, αλλά ξερό κλαδί, σπάει το ηλεκτρικό ψαλίδι μου, αξίας 1.000€. Σοκ! Γερό χτύπημα. Ξέμεινα από ένα βασικό μου εργαλείο, το οποίο χρειάζομαι άμεσα και θα κοστίσει χρόνο και χρήματα για να επισκευαστεί. Σπάει ο βιοθρυμματιστής του πελάτη μου και χαλάει ο δικός μου. Μένω από εργαλεία. Με πιάνει μία οξεία επικονδυλίτιδα, τα παυσίπονα δεν δρουν και ξεκινάω με συνταγή γιατρού ισχυρά αντιφλεγμονώδη. Κάπως η κατάσταση βελτιώνεται, όμως συνεχίζω να μην μπορώ να εργαστώ χειρωνακτικά. Ταυτόχρονα συμβαίνουν και διάφορες ακόμα μικρότερες «κακοτυχίες», όμως τα παραπάνω είναι αρκετά για να καταλάβεις την εικόνα.
Το αποτέλεσμα είναι, για περίπου 15 μέρες να προσπαθώ να αντιστρέψω την κατάσταση. Να επισκευάσω τα εργαλεία μου, να ξεκουράσω και να θεραπεύσω το χέρι μου, να διαχειριστώ συναισθηματικά τις όλες «αναποδιές» και να αναδιαμορφώσω όλο το ήδη γεμάτο μου πρόγραμμα. Ευτυχώς, πλέον έχω μάθει και το αντιμετώπισα σκεπτόμενος «οκ, όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Συμβαίνουν για κάποιο λόγο και εδώ υπάρχει κάποιο μάθημα για εμένα. Έχω το νου μου να δω ποιο είναι, για να το πάρω και να αλλάξει η κατάσταση».
Είχα εστιάσει τόσο πολύ σε εμένα και στο πως να αντιστρέψω την κατάσταση, που είχα σταματήσει να έχω επικοινωνία με το γύρω περιβάλλον. Είχα βουλιάξει και είχα περιοριστεί από μία γενικότερη δυσμενή προσωπική κατάσταση. Είναι αυτό που λέμε «κλείστηκα στο καβούκι μου». (Η ενστικτώδης αντίδραση του «παγώματος» που θα αναλύσω σε κάποιο άλλο άρθρο).
Μετά από 15 μέρες απουσίας από τον κήπο του πελάτη μου, στην καρδιά του καλοκαιριού, αντιλαμβάνεσαι ότι όλη η κατάσταση ξεφώνιζε «εγκατάλειψη». Όπως ήταν αναμενόμενο, ο άνθρωπος αντέδρασε. Μία σημαντική ιδιαιτερότητα είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος το συζήτησε μαζί μου. Δεν με επέπληξε, δεν με «μάλωσε», δεν έκανε προσωπική επίθεση. Με ρώτησε τι συμβαίνει, παρουσίασε την κατάσταση που και οι δύο βλέπαμε και μου έδειξε τις συνέπειες της συμπεριφοράς μου.
Ένιωσα εξαιρετικά άσχημα. Ένιωσα λύπη, απογοήτευση από τις πράξεις μου, στεναχώρια, πνιγμό. Δεν ήθελα να αποφύγω την κατάσταση, την κοίταξα κατάματα. Αυτό που αντίκρυσα δεν με εξέφραζε. Εγώ δεν είμαι έτσι και αν όντως αυτό δείχνω, θέλω να το αλλάξω. Δεν με αναγνώριζα στα μάτια μου. Ένιωσα προδοσία και απογοήτευση από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Βαρύ. Πολύ βαρύ.
Μυριζόμουν καιρό ότι θα έρθει ένα μάθημα και τώρα μου σερβιρίστηκε. Είχα δει τα σημάδια. Και πάλι όμως, μου ήρθε απότομα.
Έσυρα το κουφάρι μου μέχρι το σπίτι (ναι ξέρω, γίνομαι δραματικός, όμως έτσι το βίωνα τότε) και απλά άφησα όοολη αυτή την κατάσταση (και εννοώ όλα όσα περιγράφω στο κείμενο και όλα όσα δεν αναφέρω) να ξεθολώσει και να δω το σύνολο της εικόνας.
Άρχισα σιγά-σιγά να αντιλαμβάνομαι πόσες φορές έχω συμπεριφερθεί έτσι και σε πόσους ανθρώπους, μέχρι εκείνη την ημέρα της ζωής μου. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι που αγαπάω πολύ και εκτιμώ αφάνταστα. Ένιωσα σαν σκουπίδι. Έφυγε η Γη κάτω από τα πόδια μου. Άφησα να περάσει ήρεμα η βραδιά και να συνέλθω.
Την επόμενη μέρα, έκατσα και είδα την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί. Προσπάθησα μέσα από αυτή να δω τη δική μου συμπεριφορά.
Μου έχουν πει ότι είμαι εγωιστής. Δεν το δέχομαι και δεν το πιστεύω. Έχω βοηθήσει πολλούς ανθρώπους, πολλές φορές και χωρίς αντάλλαγμα. Δεν κοιτάω μόνο την πάρτη μου. Κάτι άλλο είναι από πίσω.
Μήπως είμαι ανεύθυνος; Ούτε αυτό το δέχομαι και δεν το πιστεύω. Αντιλαμβάνομαι τη βαρύτητα της ευθύνης μου και προσπαθώ πάντα να σηκώνω αυτό το βάρος.
Μήπως δεν μου αρέσει αυτό που κάνω, το κάνω από αγγαρεία και κοιτάω να το αποφύγω; Σε καμία περίπτωση! Είναι δική μου επιλογή και μου αρέσει πολύ.
Και όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση και κοίταξα την πάρτη μου και συμπεριφέρθηκα ανεύθυνα. Τι γίνεται τώρα; Κάτι δεν πάει καλά.
Βλέπω ότι υπάρχουν συνθήκες και παράγοντες. Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ύστερα από σκέψη και ανάλυση αντιλήφθηκα ότι όταν ζορίζομαι, κλείνομαι στο καβούκι μου. Δεν είναι μία συνειδητή απόφαση, δεν γίνεται κατόπιν σκέψεως, αντιδρώ ενστικτωδώς, ασυνείδητα και αντανακλαστικά. Μπαίνω σε κατάσταση επιβίωσης. Πάλι ακούγομαι δραματικός, όμως έτσι το βίωνα.
Ωραία. Είδα την κατάσταση, την αντίκρυσα με θάρρος, την αποδέχτηκα, την αντιλήφθηκα, την ανέλυσα. Μέσα από τη διαδικασία κατάλαβα τη συμπεριφορά μου και πώς αυτή δημιουργεί πρόβλημα. Τα πράγματα τώρα μοιάζουν απλά. Σωστά; Απλά αλλάζω συμπεριφορά και λύνονται όλα.
Και πώς γίνεται να αλλάξεις μία συμπεριφορά που γίνεται ασυνείδητα και αυτόματα;
Δεν ξέρω την απάντηση, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι γίνεται με πολύ κόπο, πολλή προσπάθεια, μεγάλο κόστος, φτωχά αποτελέσματα και μικρή διάρκεια.
Ποια είναι η ρίζα αυτής της συμπεριφοράς;
Μία πεποίθηση! Αυτό το γνωρίζω με βεβαιότητα.
Σειρά έχει να βρω την πεποίθηση. Μετά από αρκετό εσωτερικό ψάξιμο τα κατάφερα.
«Όταν πλέον δεν είμαι σε θέση να προσφέρω βοήθεια, πρώτη προτεραιότητα έχει να σταθώ στα πόδια μου, για να μπορώ να συνεχίσω να προσφέρω».
Το γράφω ξανά για να το τονίσω.
«Όταν πλέον δεν είμαι σε θέση να προσφέρω βοήθεια, πρώτη προτεραιότητα έχει να σταθώ στα πόδια μου, για να μπορώ να συνεχίσω να προσφέρω».
Είναι αυτό που τώρα το αποκαλώ «το παράδοξο του εγωιστή». Όταν είμαι καλά, σε βοηθάω, αλλά όταν δεν είμαι, κοιτάω τον εαυτό μου και σταματάω να σε βοηθάω, ώστε να μπορώ το συντομότερο να σε βοηθήσω ξανά. Προσέχω τον εαυτό μου, και όχι εσένα, για εσένα.
Το στραμπούλησες το μυαλό σου; Εμένα ήταν 40 χρόνια έτσι.
Αντιλαμβάνεσαι σε τι φαύλους κύκλους, σε τι ατέρμονα μονοπάτια με έβαζε αυτή η πεποίθηση; Το θέμα είναι ότι την πλήρωναν και άλλοι αυτή μου την πεποίθηση. Δεν ήμουν όμως σε θέση να το δω, λόγω του παράδοξου.
Τι φαίνεται στα μάτια των άλλων;
Όσο μπορώ, σε βοηθάω, στηρίξου πάνω μου. Κάποια στιγμή αλλάζω γνώμη και να πας να πνιγείς.
Τι φαίνεται στα δικά μου;
Δεν φτάνει που φθείρομαι για να βοηθήσω, ακούω και παράπονα από πάνω.
Και ποια είναι η λύση τώρα; Σταματάω να βοηθάω, ώστε να μην έρθω σε δύσκολη θέση; Συνεχίζω να βοηθάω, ακόμα και όταν φθείρομαι, για να μην κρεμάσω τον άλλο; Τίποτα από τα δύο.
Έρχεται η Αμαλία και μου δίνει μία άλλη λύση, έναν εναλλακτικό τρόπο συμπεριφοράς. Μέχρι τότε δεν μπορούσα να τον αντιληφθώ. Το παράδοξο δεν μου επέτρεπε να δω κάποιο άλλο δρόμο (τον ενδιάμεσο δηλαδή), ακόμα και αν τον συναντούσα κάπου. Μου λέει λοιπόν, «αφού δεν θες να αναλάβεις κάτι, μην το κάνεις και δώσε μία άλλη εναλλακτική στο πρόβλημα του άλλου». Ο πελάτης μου, μου λέει «οκ, καταλαβαίνω ότι δεν μπορούσες, γιατί δεν με ενημέρωσες και γιατί δεν ήρθες να βρούμε άλλη λύση;».
Η λύση λοιπόν είναι, όταν δεν μπορώ να συνεχίσω να δίνω βοήθεια, ενημερώνω τον άλλο έγκαιρα και ψάχνουμε να προσαρμοστούμε στην κατάσταση και να δώσουμε την ιδανικότερη λύση. Είναι κάτι που γνωρίζω ήδη να κάνω καλά, διότι είμαι εξαιρετικά προσαρμοστικός και επινοητικός. Απλά μέχρι τώρα, δεν είχα σκεφτεί να λειτουργήσω έτσι (είπαμε, παράδοξο).
Και εδώ έρχεται ένα άλλο παρακλάδι, γιατί καλώς ή κακώς, οι πεποιθήσεις και ειδικά οι παλιές και βαθιές πάνε πακέτο με άλλες και δημιουργούν δίκτυ ασφαλείας (δικής τους).
«Όταν κάποιος ζητάει τη βοήθειά μου, πρέπει να πω ναι, αλλιώς θα στεναχωρηθεί»
Και αν στεναχωρηθεί, θα με απορρίψει, και αν με απορρίψει τι θα απογίνω εγώ; Όταν το σκέφτομαι σήμερα, 40+ χρονών μαντράχαλος, βάζω τα γέλια. Για τον κάτω των 5 ετών Μιχάλη όμως ήταν σοβαρή υπόθεση. Αυτή η εντολή έχει μείνει και «γεννάει» την παραπάνω. Τόσα χρόνια, δεν είχα μπει στη διαδικασία να κάνω επανεκτίμηση και αναβάθμιση των εντολών και λειτουργούσα ακόμα με εκείνες τις ξεπερασμένες.
Όταν λοιπόν κάποιος ζητάει τη βοήθειά μου, θα πω ναι (γιατί είμαι καλό παιδί) και όταν πλέον θα γονατίσω, θα κλειστώ στο καβούκι μου, χωρίς να ξέρω τι γίνεται παραέξω και θα κρεμάσω τον άλλον.
Ο φαύλος κύκλος χρειάζεται να σπάσει ΚΑΙ εκεί. Διαφορετικά η εσωτερική σύγκρουση απλά θα μετατοπιστεί και θα κληθώ να τον σπάσω αργότερα. Εγώ όμως είμαι master breaker και θα το κάνω τώρα. Τσάμπα τις μαζεύω τις μαύρες ζώνες;
Όταν λοιπόν ζητάνε τη βοήθειά μου και εκτιμώ ότι δεν θέλω να την δώσω, λέω ευγενικά όχι και ενημερώνω το άλλο άτομο ότι χρειάζεται να βρει μία εναλλακτική λύση. Ή αν μπορώ/θέλω/διατίθεμαι να δώσω μόνο ένα κομμάτι της λύσης το επικοινωνώ και παραμένω εκεί.
Χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω λογικά και να εξηγήσω γιατί;
Όχι!
«όταν δεν θέλω να προσφέρω κάτι, αρκεί να το επικοινωνήσω»
Και αν το άλλο άτομο στεναχωρηθεί;
«είναι δικό του θέμα, όχι δικό μου. Είναι πιο σωστό να γνωρίζει ακριβώς τι να περιμένει από εμένα και να ρυθμίζει τις υποθέσεις του, από το να προσμένει κάτι που δεν μπορώ/θέλω να δώσω»
Και πάμε τώρα λίγο πιο βαθιά.
Ποια πεποίθησή μου, στηρίζει τις δύο παραπάνω;
Είμαι μόνος μου και μόνο εγώ μπορώ να με φροντίζω.
και
Όταν χρειάζομαι κάποιον άλλο, πρέπει να τον κρατάω χαρούμενο, αλλιώς θα φύγει.
Και εδώ είναι ο περιορισμός στη συνειδητότητά μου και στην αντιληπτική μου ικανότητα.
Έβλεπα ενδόμυχα τον κόσμο εχθρικό και εμένα μόνο μου να παλεύω για επιβίωση.
Βαρύ φορτίο, μεγάλο μπλοκάρισμα.
Παρατηρώντας προσεκτικά είδα κάτι διαφορετικό. Μία μεγαλύτερη εικόνα. Ο κόσμος γύρω μου (και δεν μιλάω μόνο για τους ανθρώπους) είναι φιλικός και με προστατεύει. Το Σύμπαν γύρω μου, δημιουργεί τις κατάλληλες για εμένα συνθήκες ώστε να αναπτυχθώ, να εξελιχθώ, να μεγαλώσω.
Εκείνη τη στιγμή είδα ότι:
Είμαστε Ένα, αλλά και μονάδες.
Η αφθονία έρχεται μέσα από το σύνολο.
Είμαι ασφαλής και προστατευμένος
Πώς αυτό αλλάζει τη συμπεριφορά μου;
Βλέπω τα πάντα γύρω μου ως μέλη μίας τεράστιας ομάδας, ενός οργανισμού. Κάθε μέλος χρειάζεται να εξελιχθεί ανεξάρτητα, στους χρόνους και τον ρυθμό του. Έχει τη δική του διαδρομή, όπως κι εγώ την δική μου. Όπου μπορώ να βοηθήσω, το κάνω με μεγάλη χαρά. Όποια δαπάνη επιφέρει αυτό σε εμένα, ουσιαστικά επενδύεται στο σύνολο και επιστρέφει σε εμένα όταν το έχω ανάγκη, ακόμα και από μέλη της ομάδας που δεν έχω συναντήσει ποτέ. Είναι η ομάδα που με στηρίζει, όχι τα μεμονωμένα μέλη. Όταν η βοήθεια που μου ζητάνε, με βγάζει από τη δική μου διαδρομή ή δεν εξυπηρετεί την διαδρομή του άλλου μέλους, τότε καλύτερα να συνεχίσω στον δρόμο μου. Όταν η βοήθειά μου είναι ουσιαστική, οφείλω να την προσφέρω, ακόμα και χωρίς αντάλλαγμα. Το «αντάλλαγμα» θα έρθει ως βοήθεια προς εμένα, όταν πραγματικά το χρειαστώ και στη μορφή που θα το χρειαστώ. Πώς μπορώ να το ξέρω αυτό; Αρκεί μονάχα να…
Ακούω και εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου
Θεώρησα αναγκαίο να παραθέσω όλο μου το βίωμα και την πορεία, ώστε να επισημάνω τώρα τα τεχνικά σημεία.
Η πορεία από έξω προς τα μέσα (και μετά ξανά προς τα έξω) είναι:
Δυσμενής κατάσταση/πρόκληση → συγκεκριμένη επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά (μοτίβο) → βασική πεποίθηση → υποστηρικτικές πεποιθήσεις → βαθύτερη πεποίθηση σχετικά με την κατανόηση του Σύμπαντος → αλλαγή στη συνειδητότητα → αλλαγή στην αντίληψη → αλλαγή στη συμπεριφορά → αλλαγή στις καταστάσεις που βιώνω → νέα πρόκληση
Αυτή είναι η διεργασία που χρειάζεται το άτομο να ακολουθήσει ενεργητικά. Είναι το δικό μας κομμάτι.
Ένα τεράστιο κομμάτι της αλλαγής μας, το «στήνει» το Σύμπαν, για να μπορέσουμε να δούμε όλη αυτή την εικόνα. Πώς; Στην περίπτωσή μου:
- Μου στέλνει έναν πελάτη με τον οποίο έχω δεσμευτεί για μακροχρόνια συνεργασία. Είναι μία συνεργασία όμορφη, παραγωγική και ενδυναμωτική. Ο πελάτης/φίλος/δάσκαλος με βοηθάει να δω την κατάσταση.
- Μου στέλνει μία πελάτισσα της οποίας ο κήπος είναι ιδανικός για εμένα. Κάνω καταπληκτική δουλειά, ενθουσιαζόμαστε και οι δύο με το αποτέλεσμα και την εργασία.
- Μου στέλνει μία πελάτισσα η οποία δεν με ικανοποιεί, ώστε να μάθω να λέω όχι με έναν καινούριο, ενδυναμωτικό τρόπο που έμαθα μέσω της Αμαλίας.
- Συμβαίνουν απανωτά «κακοτυχίες», ώστε να δυσκολευτώ και να εκδηλώσω τη συμπεριφορά «κλείνομαι στο καβούκι μου».
Χωρίς το 1 δεν θα υπήρχε πεδίο να εκδηλώσω τη συμπεριφορά μου σε αρκετά μεγάλο μέγεθος για να την αντιληφθώ
Χωρίς το 2 θα έβγαζα το λάθος συμπέρασμα ότι μάλλον είμαι ανεύθυνος ή ότι αυτό που κάνω δεν μου αρέσει
Χωρίς το 3 δεν θα μάθαινα τον εναλλακτικό ενδυναμωτικό τρόπο συμπεριφοράς
Χωρίς το 4 δεν θα εκδήλωνα τη συμπεριφορά
Ταρακουνήθηκα τόσο, ώστε έστυψα το κεφάλι μου και αντιλήφθηκα το «παράδοξο του εγωιστή» και τελικά τη λάθος εικόνα/πεποίθηση που είχα για το πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω μου.
Έγιναν όλα πολύ μεθοδευμένα, στοχευμένα, συμπυκνωμένα και στη σωστή σειρά. Αν θεωρείς ότι ήταν συμπτώσεις, κάνεις λάθος.
Δεν υπάρχουν συμπτώσεις.
Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό και για το δικό μας καλό
Είναι στο χέρι μας μετά, αν θα πάρουμε ή όχι το μάθημα.
Απλά παραθέτω τα βιώματα, τις εμπειρίες και τα μαθήματα που πήρα μέσα από αυτά, για το πώς λειτουργεί το Σύμπαν γύρω μας και για το πώς μας προετοιμάζει για ένα συγκεκριμένο μάθημα.
Το «ακουμπάω» εδώ για να το πάρει ελεύθερα όποιος/α το χρειάζεται. Αν διάβασες μέχρι εδώ, μάλλον καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάω και σου είναι χρήσιμο. Όσοι/ες δεν διάβασαν μέχρι εδώ, θα το κάνουν όταν έρθει η κατάλληλη για αυτούς/ές στιγμή.
Αν χρειάζεσαι βοήθεια, έλα και θα κάνω ό,τι μπορώ και ό,τι χρειάζεται για το καλό σου.
Αγάπησε τις δυσκολίες σου και παρατήρησέ τις. Είναι ζόρικο να πάρεις ένα μάθημα. Η λογική και το συναίσθημα αντιδρούν έντονα και άσχημα. Αξίζει όμως τον κόπο και τα αποτελέσματα σε ανταμείβουν υπέρ του δεόντως.
Να ξέρεις ότι είμαι εδώ για εσένα και αν δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι για αντάλλαγμα, είναι εντάξει. Πάρε εσύ το μάθημά σου και εγώ θα «πληρωθώ» από το Σύμπαν.
